زمانیکه سونیک در سال 1991 معرفی شد، بازی های سبک پلتفرم فراوانی مانند ماریو ، مگا من ، آلکس کید و .... وجود داشتند. اما خب، بازی های خوب و درجه یک کم بود. یک بازی پلتفرمری که ایده نو داشته باشد ، جذاب باشد و رنگ بندی شادی داشته باشد کم بود. ضمن اینکه سگا هم برای معرفی سونیک سنگ تمام گذاشت. این دلیل استقبال اولیه از سونیک در سالهای اولیه بود.

سونیک یکی از معدود شخصیت های بازی های سبک پلتفرم است که چهره اش احمقانه نیست. شخصیت جذاب و با نمکی که جدی هم هست. حتی روبات های بازی های سونیک هم بهتر طراحی شده اند.
اغلب بازی های پلتفرمری دارای جو شاد و مفرحی هستند، داستاهای آبکی و بی هویتی دارند. اما سونیک با اینکه ذاتا بازی شادی است، اما بی هویت نیست. سونیک با لودگی و مسخره بازی شما را نمیخنداند، آهنگهای بازی کمدی نیست، اما شاد است؛ و در کل بازی سونیک بازی جدی و هدف داری است.
سونیک را میتوان بارها بازی کرد و با اهداف مختلف به پایان رساند. پیدا کردن راه های مخفی، گرفتن بیشتر امتیاز و یا حلقه ، سریعتر تمام کردن و ... و این موارد جدا از ماموریت های جانبی بازی است که خود بازیساز در بازی قرار داده است.
شخصیت های دیگر بازی با دلایل نسبتا منطقی وارد بازی می شوند و بیخود در بازی قرار نمیگیرند، این موضوع باعث میشود تا شخصیتها عمق داشته باشند و مانند بازی های دیگر از تمام شخصیت های محبوب در یک بازی استفاده نمی شود (مانند بازی ماریو و بازی ریمن)
اتفاقات پیش بینی نشده در بازی های سونیک بسیار بیشتر از سایر بازی های سبک پلتفرمی دیده میشوند. اتفاقات در سایر بازی ها را یا میتوان پیش بینی کرد یا خیلی مهم و تاثیر گذار نیستند.

دلیل زیاد است که بخواهم اضافه کنم، اما میخواهم از نظر منطقی شما دوستان در این بخش استفاده کنم. منتظر نظرات (متن این پست) خواهم ماند.

نظرات شما عزیزان:

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: